Ο Άγιος Νεκτάριος κοιμήθηκε το 1939, λίγα χρόνια μετά τη κοίμηση του φέρανε στο μοναστήρι ένα δαιμονισμένο.
Τον πήγαν στον τάφο του Δεσπότη. Τότες δεν υπήρχε τα εκκλησάκι πάνω από τον τάφο. Κι ο τάφος ήτανε χαμηλός.
Το πεύκο μόνο ήταν κοντά. Οι παπάδες λοιπόν μνημονεύανε το δαιμονισμένο και τόνε διαβάζανε πάνω στον τάφο.
Τον κρατούσαν δεμένο με αλυσίδες δύο χωροφύλακες και δύο ναύτες. Δεν μπορούσανε να τον κάνουνε καλά.
Τους συντάραζε. Χάλαγε ο κόσμος. Μια στιγμή λοιπόν, ο δαιμονισμένος άρχισε να φωνάζει τόσο δυνατά, που φοβηθήκαμε όλοι: «Άγιε Νεκτάριε, μ’ έκαψες»
Φώναζε το δαιμόνιο που ταλαιπωριόταν από τον ’Αγιο. Σε λίγο, ο άνθρωπος έπεσε σα νεκρός.
Αυτό ήταν.
Θεραπεύτηκε!
Σηκώθηκε και με δάκρυα στα μάτια προσκύνησε τον τάφο, λέγοντας και ξαναλέγοντας:
«’Αγιε Νεκτάριε, μ’ έσωσες, σ’ ευχαριστώ»!
Άλλη μια φορά, φέρανε μια κοπέλα δαιμονισμένη. Ούρλιαζε σαν το θεριό. ’Ολοι όσοι ήμασταν γύρω-τριγύρω, φοβόμασταν. Το πρόσωπό της ήταν αγριωπό σαν αγρίμι. Την ώρα που βαγίνανε τα Άγια, έγινε καλά. Μέρεψε.
Γαλήνεψε η μορφή της. Έγινε πεντάμορφη. Κλαίγαμε όλοι μας.
Βάραγαν οι καμπάνες.
Από το βιβλίο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο» Β΄ Τόμος
