Αρκετές φορές διαχρονικά η Εκκλησία κλήθηκε να αντιμετωπίσει σε τοπικό η οικουμενικό επίπεδο θεωρίες, ιδέες και πρακτικές εντελώς ξένες με τη διδασκαλία Της και την παράδοσή Της. Την εκτροπή την ονόμασε αίρεση και τους εμπνευστές της αιρετικούς.
Οι κάθε λογής και μορφής αιρετικοί προσπαθούν με δόλιο, ύπουλο και ύποπτο τρόπο να πλησιάσουν χριστιανούς, να τους προσελκύσουν και να τους εντάξουν τελικά σε μια από τις εκατοντάδες προτεσταντικές παραφυάδες ή άλλες δήθεν θρησκευτικές ομάδες που δραστηριοποιούνται στον τόπο μας. Εκμεταλλεύονται την άγνοια του λαού, τη ραθυμία των υπευθύνων και την κάλυψη του νόμου προκειμένου να ασκήσουν τον προσηλυτισμό τους.
Η παρουσία τους δε μας εκπλήσσει. Ο ίδιος ο Χριστός προείπε ότι θα υπάρξουν ηθελημένες διαστρεβλώσεις, παρερμηνείες, αμφισβητήσεις των λόγων Του. Μας παραξενεύει όμως το πλήθος, η εμμονή και η μέθοδος που η καθεμία από αυτές μηχανεύεται για να κάνει τη «δουλειά» της και να αποδώσει καρπούς-θύματα.
Η ραγδαία αύξηση σε αριθμό τούτων των οργανώσεων πρέπει αναμφισβήτητα να ανησυχεί τους υπευθύνους, να θωρακίζει τους πιστούς, να προβληματίζει πάντες. Οφείλουμε να διαφωτίζουμε (όσοι και ότι γνωρίζουμε) τους επιρρεπείς σε τέτοια θέματα γιατί εύκολα πρώτα αυτοί θα εγκλωβιστούν στα δίχτυα τους. Η εμπειρία έχει δείξει ότι είναι δύσκολη η απαγκίστρωση από αιρέσεις ή σέχτες.
Εκείνο του πρέπει να παρατηρηθεί είναι ότι, προκειμένου να μας πλησιάσουν αναφέρουν με άνεση που συμφωνούμε, ως προς τα της πίστης μας. Εκείνο που έντεχνα αποφεύγουν να εξηγήσουν είναι το πού διαφωνούμε. Από εκεί θα καταλάβουμε την προέλευση, την ποιότητα, τον σκοπό τους. Εδώ είναι η οροθεσία που -ανάλογα τη γνώση μας, την πίστη μας και την αντίστασή μας- αν θα την υπερβούν, θα τους ακολουθήσουμε ή θα τους απορρίψουμε.
Σήμερα η Εκκλησία θυμάται τους Αγίους Πατέρες που συγκρότησαν την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο που συγκροτήθηκε στη Χαλκηδόνα (451 μ.Χ.) προκειμένου να αντιπαλέψει την αίρεση του μονοφυσιτισμού (η οποία έλεγε ότι ή θεία φύση του Χριστού απορρόφησε τελείως την ανθρώπινη) και τα κατάφερε θεσπίζοντας ότι ο Ιησούς ήταν και παρέμεινε τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.
Η αλήθεια φάνηκε, έγινε δόγμα, το ψέμα χάθηκε. Για τον λόγο τα αγιογραφικά αναγνώσματα σχετίζονται με τις ψευδοδιδασκαλίες, προτείνοντας μάλιστα ο Απόστολος Παύλος στον μαθητή του ακόμα και την αποχώρηση από συζητήσεις που δεν δείχνουν φώς στην έξοδο, αλλά επιμένουν με εωσφορικό εγωισμό στις απόψεις τους. Ίσως και η στάση της προτεινόμενης παραίτησης, μαζί με την προσευχή, να φανεί αποτελεσματικό μέσο συνετισμού και επιστροφής των πλανεμένων.
Οφείλουμε οι (κομπαζόμενοι συνειδητοί) χριστιανοί να οργανώνουμε την πνευματική άμυνά μας. Ότι παραλάβαμε, πρέπει να διατηρήσουμε, αυτό και να παραδώσουμε αναλλοίωτο. Όσο θα υπάρχουν αιρετικοί η Εκκλησία δε θα πάψει να στηλιτεύει την αίρεση, να δείχνει την οδό της σωτηρίας και να φωτίζει τον δρόμο της ορθοδοξίας.
Του αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου,
Θεολόγου-Διδάσκοντος Παν/μίου Πειραιώς,
Πηγή: ΔΟΓΜΑ
Κάνε το σχόλιο σου